Gözün kulağa, görmenin işitmeye ve imajın söze baskın duruma geldiği hız çağında edebiyat, ya zamana sığınmış ya muammaya dönüşmüş ya da anlatım yöntemini anlattığının önüne koymuş ve kendi varlık gerekçesine, yani malzemesi olan dile dönmüştür. Bu tavır, bir bakıma öze dönüp kapanma hâlidir ki şiirden düzyazıya, tiyatrodan sinemaya sanatın hemen her dalında karşılık bulmuş ve yirminci yüzyıl sanatında derin bir bölünmeye yol açmıştır. Artık bir tarafta Kayıp Zamanın İzinde veya Ulysses gibi topluma inemeye