Ay Geceye Matem Ay geceye matem ben sensizliğe, Odamın, sahrasında kimsesizce İnceden derin sızı girer ciğerime Sinem'e çektim kaderi sessizce. Çıkıp gitsem tozlu dumanlı yola Varsam çiçekli bahçeli bağlara Verse kader dileğim kucağıma Gülerdi kader yüzüme doyasıya Odamın hüzün kokan duvarında, Satırlarımı döktüm bir kâğıda Mürekkebi dağıttı aktı gözyaşım Kader mi sensizliğe mahkûmluğum. Değişmedi benim alnıma yazım, Kaderin dediler inandım sabrım Vurdular bin defalarca enseme Kader