Ay Geceye Matem

Ay geceye matem ben sensizliğe,
Odamın, sahrasında kimsesizce
İnceden derin sızı girer ciğerime
Sinem'e çektim kaderi sessizce.

Çıkıp gitsem tozlu dumanlı yola
Varsam çiçekli bahçeli bağlara
Verse kader dileğim kucağıma
Gülerdi kader yüzüme doyasıya

Odamın hüzün kokan duvarında,
Satırlarımı döktüm bir kâğıda
Mürekkebi dağıttı aktı gözyaşım
Kader mi sensizliğe mahkûmluğum.

Değişmedi benim alnıma yazım,
Kaderin dediler inandım sabrım
Vurdular bin defalarca enseme
Kader mi değişmeyen bende

Ay geceye matem yüzü hiç gülmez
Benim yüreğim yandı duman tütmez
Dilim, lâl oldu şarkılar söylemez
Değişmeyen kaderde yüzler gülmez.