İran edebiyatının Türk şairi Nizâmî Gencevî'nin Hüsrev ü Şírín adıyla kaleme aldığı; Hüsrev, Şírín ve Ferhâd üçgenindeki aşkı anlatan mesnevîsi gerek İran edebiyatında, gerekse Türk edebiyatında oldukça fazla ilgi görmüş ve daha sonraki dönemlerde pek çok şair tarafından bu konu ele alınarak Hüsrev ü Şírín, Ferhâd u Şírín, Şírín ü Hüsrev vb... isimlerle konusunu Nizâmî Gencevî'nin eserinden alan mesnevîler yazılmıştır. Nizâmî'nin yaklaşık 5700 beyitlik Hüsrev ü Şírín'i 14. yüzyılda Kutb mahlaslı bir edip ta

Başlangıçta pişmiş bir balçıktan başka bir şey olmayan insan; yüce yaratıcının kendisine ruhundan üflemesiyle ceset ve candan ibaret bir mahlûk olmaktan çıkarak akıl, vicdan ve iradeye kavuşmuş; meleklerin dahi secde ettiği bir mertebeye ulaşmıştır. Üflenen ruhla birlikte insan; aklını, vicdanını ve iradesini kullanma sorumluluğunu da sırtlanmak durumunda kalmış böylelikle de tabiatı itibariyle hem iyiliği hem kötülüğü bünyesinde barındıran tek varlık olmuştur. Onu diğer bütün varlıklardan ayıran ve eşref-i

Kadîmin çoğulu Kudemâ, eskilerimiz anlamında olup klasik edebiyatın şair ve yazarlarını ifade eder. Divan edebiyatı, eski Türk edebiyatı adlarıyla bilinen klasik Türk edebiyatı, İstanbul, Tebriz, Herat hatta Hindistan'da hüküm sürmüş bir edebî gelenektir. Sayısız şair ve nâsirin yetiştiği bu merkezlerde ortaya konulan yapıtları hakkıyla anlamak, çok geniş bir bilgi birikimi gerektirir. Bu kültürün son dönemlerinde yaşayan Dârülfünun metin şerhi Profesörü Ömer Ferit Kam, klasik şiirin ve nesrin inceliklerin

Osmanlı modern yaşamının ilk edebi metinlerinden sayılabilecek İntibah, roman sanatının edebiyatımızdaki sancılı ve sansasyonel başlangıcı için de önemli bir yere sahiptir. Türk romanının Çamlıca'da artık anlatacağı bir hikâyesi vardır.

Oğuz Atay, 1950 sonrası Türk romanımıza damgasını vuran önemli bir sanatkârdır. Temsilini verdiği postmodern üslubun yüzyılımız adına çok da net olmayan gösterge alanı, romancıyı olgular dünyası bakımından bağlamsız bir noktaya sürükler. Elbette bu durum, Türk romanı açısından bakıldığında bir 'neden' değil 'sonuç' olarak ortaya çıkmıştır. Çünkü Aydınlanmadan beri yeterince 'neden'ler üzerinde duran insanlık, postmodern evrede sanatkârların diliyle yüksek fikirlere ve büyük anlatılara artık kendini kapatmış