Kur'an'daki garip kelimeleri açıklamak üzere kaleme aldığı el-Müfredât ve ahlak alanında telif ettiği eserleriyle tanınan Râgıb el-İsfahânî'nin (ö. 425/1033-34) Tefsîru'r-Râgıb adlı tamamı günümüze ulaşmayan tefsirinin mukaddimesi, tefsir usulü açısından kurucu metin niteliğindedir. Bu çalışmada tenkitli neşriyle birlikte tercümesi sunulan söz konusu mukaddimede İsfahânî; filolojik açıdan sözün tabiatı, dil-yorum ilişkisi, metni farklı yorumlara açık hale getiren hususlar, metni/sözü doğru anlamanın önündek

Türkiye'de 1970'lerde başlayıp İran Devrimi ve Afgan Cihadı süreçlerinde yoğunlaşan İslami siyasi hareket metodu tartışmaları, genellikle Seyyid Kutub'un Yoldaki İşaretler'de söyledikleri etrafında yürütülmekteydi. İhvân-ı Müslimîn'den gelen itirazî cevaplar ile Kutub'un metodik rabbânî hareket teorisi üzerine özellikle Mısır ve Suriye'de yapılan düşünsel ve pratik eklemeler tartışma alanını zenginleştirdi. Elinizdeki bu çalışmada Mehmet Ali Büyükkara, eski hararetini kaybetmiş olsa da Türkiye'de ve İslam â

Adı, çağları ve mezhepleri aşan el-Keşşâf adlı tefsiriyle özdeşleşen Zemahşerî (ö. 538/1144), Muʻtezile'nin son kalesi olan Hârezm'in en önde gelen Mu'tezilî âlimlerindendir. Kelâma ilişkin bilinen tek eseri olan el-Minhâc, Mu'tezilî düşünceyi büyük bir açıklık ve özlülükle ortaya koyan bir akāid metnidir. Zemahşerî, el-Minhâc'da seleflerinin fikirlerini derlemek ve karşılıklı argümanlara da yer vermek suretiyle, Mu'tezile'nin 6/12. yüzyıldaki gündemini veciz bir şekilde ortaya koymaktadır. İsminden anlaşıl

Hz. Peygamber'den sonra mutlak dinî ve siyasî otorite olarak Allah tarafından Hz. Ali'nin ve onun soyundan gelen İmamların tayin edildiği fikrini temel inanç esası olarak benimseyen Şîa, Ehl-i sünnet'ten farklı bir İslâm anlayışı geliştirmiş, Şîa'nın hadislere yaklaşımı da bu inanç ve anlayışa göre şekillenmiştir. Şîa ve Hadis sahâbe ve tâbiîni devre dışı bırakıp sadece İmamlar vasıtasıyla gelen hadislere güvenme esasına dayanan Şiî hadis anlayışını, özellikle rivayet ve isnad sistemi açısından analitik b

Mezheplerin teşekkülünden sonra ictihad faaliyeti form değiştirmiş, şer?î kaynaklardan hüküm üretmekten ziyade, şer?î açıdan meşru kabul edilen ve kendilerini mezhebe nispet eden âlimlerin ürettikleri fıkhî malzemeden/mezhep birikiminden hüküm elde etme çerçevesinde yürütülen bir faaliyete dönüşmüştür. Fakih ile mezhep birikimi arasında kurulan bağ ve ilişkinin önem kazandığı bu süreçten sonra tahrîc, tercîh ve ittibâ? manasındaki taklîd kavramları, mezhep içi fıkhî istidlâl faaliyetinin temel unsurları ola