Edebiyatı salt şiir, hikâye, roman gibi türlerden ibaret saymak; onun ilmî yönünü boşa düşürmek, diğer bilim ve disiplinlerle olan ilişkisini yok saymak, en önemlisi de edebiyatın insan üzerindeki etkisini yakalayamamak olacaktır. Özellikle felsefe, psikoloji, tarih, sosyoloji gibi alanlarla olan ilişkisi; dergicilik, sinema, resim, müzik gibi insana dokunan yönlerinin anlaşılması edebiyatın hayatî önemini bize hatırlatır. Bu durum aynı zamanda edebiyatın hem bilim hem de sanat dalı olması sebebiyledir. Ede

Ömer Lekesiz, Hasan Aycın Çizgilerinden Örneklerle Çizgi Sanatında Dil ve Mesaj'ında çizgi sanatının ve çizgi dilinin özgünlüğünden yola çıkarak Hasan Aycın'ın çizgilerini merkeze alıp çizgi dilini, çizgilerdeki imge ve simgeleri okuma gayretini, kuramsal bir çerçeveye ve ilgili örneklere tâbi olarak sürdürmüştür. Lekesiz, çizgilerdeki imge ve simgelerin muhatapları tarafından da doğru okunmasına bir katkı olarak, sanat algımızı oluşturan zihniyet üzerinden âlem, varlık, mesaj, resim, karikatür, çizgi, dil,

-Tek başına yürümek için yeterli gücün yok mu? Hepimiz tamamen yapayalnız Tanrı'ya ulaşmalıyız. -Ama bana yolu gösteren sensin! -Niçin İsa'dan başka bir rehber arayışındasın? İkimiz, birbirimizi unutup Tanrı'ya dua ederken... İşte o andan daha fazla birbirimize yakın olduğumuz bir an var mı zannediyorsun? -Evet, bizi birleştirmesi için dua ettiğimde... Sabahları ve akşamları Tanrı'ya hep bunun için dua ediyorum, diye sözünü kestim. -Bunun belki de Tanrı'da birleşme olabileceğini anlamıyor musun? Erdemli bir

Tanzimat'la başlayan modernleşme giyimden günlük yaşama, askeriyeden mahalleye, sanattan kültüre, mimarîden eğlenceye zaman içinde pek çok alanda kendini gösterdi. Elbet şiir de bu etkiden nasibini aldı. Değişim her zaman yeniye ve daha iyiye doğru oluyor şeklinde algılandı. Peki, geride bırakılanda değerli bir şey kalmadı mı? Şiirde akımlar ya da dönemler, birbirini reddetmek, öncekini aşmak, yeni olanı söylemekle belirleyici olmuştur. İkinci Yeni'ye gelene kadar gördüğümüz bu tutum çeşitli şairler tarafın

Bir kadın, kalabalığın içinden bir ok gibi fırlayıp gelecek, tanıdık mı diye yüzüne bakacağım ama değil. İnce, narin parmakları başımı kavrayacak, kaldırıp dizlerine koyacak. Elindeki plastik şişeden su içirmeye çalışacak ama bütün uğraşları nafile. Su boğazımdan aşağı inmeyecek. Siyah saçları yüzümde gezinirken kadına -bir anne olmalı- sesleniyorum, Ben artık bir ölüyüm, duymuyor, duymak istemiyor. Kulakları mı kapalı, hayır değil, duyuyor, konuşuyor hatta etrafındakilere bağırıyor. Ambulans çağırdını

gür bitkiler gür karanlıklar bırakıyor ve ben hep aynı şekilde kapatıyorum avucumu kabul sürekli öfke sürekli sürekli bakıyorum kum üstünde donan dalgaya

mahir değilim gün yaprağa dokunur ve unuturum adsız iç çekişlerini şehrin kürüye kürüye beyazlar mı düşler çocuğum şeffaf taslarda yıkasalar kalbimi ayaklarım bilir mi göğün başladığı yeri

Erkam'ın sert bakışları, öfkeli yüzü, bağırması, haksız suçlamaları... Hepsi canımı yakıyordu ama sanırım kendimi kötü hissetmeme sebep olan, seneler öncesinde, ta çocukluğumda zihnime yerleştirilmiş bir cümleydi: Yaramazlık yaparsan, seni kimse sevmez! İnsan, hatayı üstüne almaya meyillidir. Bu tavrın altında, düzeltebileceğine, onarabileceğine olan inancı ve içinde hissettiği güç yatmaktadır. Ya o gücü harekete geçiren, doğruyu savunmada ona destek olan, o çabanın kılavuzu nedir? Çok zaman karıştırdığımız

Dedektif misali merdivenleri tarayarak yukarı doğru tırmanmaya başladık. Yoktu, her bir basamakta başımdan aşağıya kaynar sular dökülüyordu. Sarı Jaguar hepimizden önce çıkıyordu, beş altı basamak önde tırmanan Jaguar: - Buldum, buldum, ben buldum, yaşasın! Sarı Jaguar demek mutluluk demekti, hayatımı kurtarmıştı, canım dostum. Komşunuzun meraklı ve becerikli bir kedisi var. Ve bir de gizli sırrı. Gece vakti tarihi mekânların altındaki geçitlere, dehlizlere neden gidiyor komşunuz? Kahverengi defterde ne yaz

İnsan, yaratıcı, celal ve yücelik sahibi Allah'ın en büyük tecellilerinin taşıyıcısıdır. Yani insanda Allah vardır, mevcuttur ve Allah'tan, O'nun tecellisinden uzak kalmış tek bir insan bile yoktur. Yüce Yaratıcı'nın insandaki varlığının bilinip itiraf, tasdik ve kabul edilmesi sözle düşünce ve isteklerin ifade edilmesi sayesinde mümkün olabilir. Bu yüzden söze çok dikkat etmek gerekir. Tolstoy'un yaşamını anlamlandırmak için beslendiği çeşitli kaynaklardan damıttığı ve Yaşam Yolu olarak adlandırdığı serini

rüzgârın parmağını gördüm. hareketsizliğe dokundu. ne olduğunu neden dokunduğunu tuşun kendi parmağını seçtiğini bilmeden defalarca aynı tuşa dokundu.

çeşmeler uzun boynum kısa kaç gülle kaç testi kaldı gözlerim biriken suda nicedir gırtlağımda koşan atlar tut ki yolu çizdi yol tutuşsa kararacak ağaçlar yağmur toprağa hevesli

Üşütüyor şairi, Almeria ipekleri Geceye çalan gömlek, sırmalar ve pazartesi Her sözün sessiz sabahlara vardığı Sessiz ve üşüten sabahlara Şair geceye bir gömlek dikiyor Sırmalı, ipekten gömlek Oturtuyor başköşeye gömleği Üşüyor Almeria, şairler ve ipekleri

-Hepinizi nezarete atarım. Sıdıka mı yaraladı seni? Ne olduysa anlat doğru düzgün, deyince koca devletin karşısında uzun boyundan utanan kadın, dizlerinin üzerinde küçüldü. Yeterince ufalmadığına kani olunca sırtını da iki büklüm yapıp, -Kimse yaralamadı efendim, kaza oldu. Kimseden şikâyetçi değilim, dedi. Alçak sesindeki büyük korku komiseri sarsmıştı. Kadının kolundaki yemeniyi çözdü. Yaranın ufaklığı Ekrem'i rahatlatırken, atılan façanın işçiliği şaşırtmıştı. Çocuklarının evinde divana kıvrılıp yatacak

kuğudaki Tanrı demiştin bir vakitler koyaklarında merceklerin aktığı diyar ve altın dallarına yarasaların konduğu göğsünün daraldığı vakitlerde kime bakmak geliyor içinden, erguvanların döküldüğü yollardan hangi atlarla geçmek yüzümün solgunluğunu safran sanma o manastırın bahçesine dikilmiş ve sonra huş ağacından küçük bir masa yapacak olanın yüzünün hayaleti olmuş bakmak dediğimiz duvara resmedilmiş

Terk edilmiş zarif bir yalnızlığı taşıyarak konuşuyorum Geceye dokunuyorum kılcal damarlarımla Gözlerim, aklım her şey uzak bir hanımeli Yakama takılan sadece çiçek değil İçimi titreten Büyük Türk Şiiri Rıhtımlardan çokça yalnızlık topluyorum Sesimi deniyorum giden gemilerin ardından Bolşevik bir ihtilali boş geçmeyi seçiyorum Bakışlarımda anlam arama Şiir bir reçetedir doktor yazısıyla

Boydan boya defalarca arşınladım sokağımızı. Şu köşe miydi beni ilk gördüğün yer? Sen arabanı park ederken ben eve mi dönüyordum? Yokuşları mı koşuyordum dizlerim titreyerek? Pazar sabahı fırından ekmek mi alıyordum sen yürüyüşe çıktığında? Bu park mıydı ikimizin de penceresinden, aynı gecelerde kederle baktığı? Bu ağaç mıydı altında durup o bayat kavgalardan başımı eğerek kaçtığım günlerde beni izlediğin? Bu kafe değil miydi beni görünce utanıp sırtını dönerek oturduğun? Adım adım geçtim ayak izlerimizin ü

O kapıyı aralayınca daha kolay oluyor her şey. Daha rahat ediyorsun. Bir zaman sonra aklıyorsun bahanelerinle birlikte kendini. Sayıları arttıkça rahatlıyorsun, nefes alışın bile düzeliyor. Şimdi kaldığın bu yerde sorular akın ediyor zihnine. Oysa düşünmek yok, demiştin. İnsan şimdiki zamanı yaşamalı, takılıp kaldığı keşkeleri bırakıp yoluna devam etmeli. Yoksa yeni keşkelerin gölgesinde miş'li zaman olup kalıyor. Gülnur Aşcı görünüşlerin, imajların arkasına saklanan insanı arıyor, buluyor, deşifre ediyo

Uçsuz Otlar Vahşi Bir Ağit Beyazlik Gibi Kalsin Sende, Ümit Beklenmiş Ve Unutulmuş Bir Peygamber Olan Gözlerimden Ellerimdeki Kani Silecek Kadar Birikti Toprak Ölmüyorum. Başkasi Yaşiyor Yerime

İzleri okumak için bir iz okuyucuya ihtiyaç var. İzleri emsal olarak okumak içinse, olayın sanki içindeymiş gibi onu kavramaya ve yeniden yaşamaya çalışmak lazım. Bu, aklı gerilimde tutmak demektir. Lakin bunun, kendi kültürel kodlarımız üzerinden düşünüldüğü takdirde, metafizik gerilim şartıyla sınanmasının da önü açıktır. Bu ehlinin yapacağı bir sınanmadır hiç şüphesiz. Biz kenardan bakmayı yeğleriz. Bir kıyıadamı olan feylesofun yaptığı gibi. Okur okursa, daveti almış demektir. İzleri Temizlemek yeni