Hayatımızda tadına doyulmaz bir an, bir dilim sorsalar kuşkusuz çocukluk derdik hepimiz.. Dam delik, su odaya damlıyor. - Bana ne! Evde şeker, un, çay bitmiş. - Haberim yok! Yaklaşan bayramı bilir minik kalbim, bir de alınacak bayramlığı. Babam dağ gibi arkamda, annemse derya deniz, beni üstünde gezdiren. Misafire sevinirim. Sıcağa aldırmam, rüzgar mı? O, uçurtmama kanat. Dağılsın saçlarım, uçuşsun eteklerim. Ben çocuğum günümü gün ederim.

Benimle konuşmuyorlar. Zaten konuştukları zaman da anlamıyorum. Dilimi konuşmuyorlar. Gönlümü hiç bilmiyorlar. Sonra da bizi damgalıyorlar. Z nesli, Y nesli diyorlar. İyi ki dedem var. Bence o bizden daha genç... Dinliyor, anlıyor, üstelik yüreği sevgi dolu... Onun yanında hem öğreniyor, hem de eğleniyorum. O sadece benim değil, arkadaşlarımın da dedesi... Çok da mütevazı... Gençler, ben de sizden çok şey öğreniyorum diyor. Tanıyan herkes onu çok seviyor. Umarım siz de seveceksiniz.

Her bir şehirde bizi bekleyenler, şehre ulaşırken uğramamız gereken onca gönüller vardı. Kimi zaman yaşlı bir teyzenin duasıyla, kimi zaman da bir bebeğin gülümseyişiyle heybemize nice güzellikler doldurarak ayrıldık şehirlerden. Yarım kaldı çoğu kez ziyaretlerimiz. Yarımız kaldı çoğu kez şehirlerde. Bir kez daha dönmek için geride sebepler bıraktık.