İnce yağmur taneleri ılık esintiyi geçerek toprakla buluşuyordu. Eloin, yağmurla birlikte yavaşça yeryüzüne indi. Avucunda taşıdığı küreyi açarak içinden çıkardığı bereket damlasını uzun bir asaya dönüştürdü. Havada asılı duran asanın tepe kısmında kendi ekseninde dönen bir halka, halkanın içinde ise bereket damlası vardı. Eloin asayı tutup, gölün suları üzerinde yavaş adımlarla yürümeye başladı. Hareketleri bir kuğu kadar narin, hür ve vakurdu. Sağ ayağının üzerinde ve kendi etrafında dönerek uyanışın dans

Bir yazarı beklemek... Yazmak insanı bazen çoğaltan, bazen de yalnızlaştıran bir eylem. Bu Kitabın Yazarı Öldü'de Bahar Yaka tam da bu noktadan dokunuyor karakterlerine. Fiziki ya da ruhani bir ölüm değil burada bahsedilen, bir nevi edebi ölüm... Yazarların doğuma eşdeğer yazma sancılarını anlatıyor birçok perspektiften. Eleştiri karşısındaki tepkilerini ortaya döküyor tüm çıplaklığıyla. Bir yazarın kaçamak, kıskançlık dolu bakışlarını yakalıyor, başka bir yazarın eserine bakarken. Hissedip de söylememen

Yaşadık. Hiç utanmadan, İyi günler, diledik oğlu kaybedilmiş bir anneye, artık hiçbir gününün iyi olmayacağını bile bile... Evet, yaşadık, yaşayakaldık belki de başka türlüsünü beceremediğimiz için.'' Son Sardunyalar Sevinçle ağaç dallarına tırmanmak içindir çocukların ayakları darağaçlarında sallanmak için değil...'' Merih Nesrin Yalçın, 80'ler Türkiye'sine en yakından tanıklık edenlerden, kendini bir nebze kurtarabilmiş, hayata tutunabilmişlerden. Son Sardunyalar'da bunu maalesef ki başaramamış, kaybolup

An gelir gidersiniz. En çok kalmak istediğiniz zamanda ve sessiz bir ölümü kabul ederek içinizde. Bir zaman meselesidir neyi, kimi ne çok sevdiğiniz. Her döneminizde farklı bir sesi, farklı bir filmi ya da bir kitabı sevdiğiniz gibi mesela. Ve bir gün, bir an biri gelir ve birini hepsinden, her şeyden ayrı seversiniz. Artık her şey onu değil de o her şeyi hatırlatır. Bu roman, o farklı zamanlara, öznelere, nesnelere ait iki faili meçhul ölünün, bahsedilen o anda takılı kalmış faili meçhul olasılıks

Ayrılıklar aşka aittir. Ama önce bir arada olmalıyız. Bir gün mutlaka ayrılacağız. Ben ayrılıkları severim. Çünkü içinde sevda vardır. Ayrılırız korkusuyla yaşıyorsan hiç aşkı yaşamamışsın demektir. Aşklar, ayrılıklar, yalnızlıklar, yaşadıysan Sen de benim gibisin. Kendimi çok yalnız hissediyordum Ne yapmalıydım Kırık dökük parçalarımın ayaklarımın altında ezilmesini mi izleyecektim. Yoksa dağılan parçalarımı onarıp tekrar Bir bütüne mi dönüştürecektim.

Rabia Burhan, şiirlerine tutkun okurun yüreğine bu kez bir romanla dokunuyor... İç Anadolu'daki köyüne, halasının yanına gelen Bahar, yıllar öncede kalmış ama bugün bile izleri sürülebilen bir aşk hikâyesinin peşine düşer. Güzelliğiyle herkesi büyüleyen Selver'in hikâyesidir bu. Yazar, kalemini Selver'in yüreğine koyduğu stetoskoba çevirirken kulaklarımıza ulaşanın milyonlarca genç kızın sesi olduğunu düşünürüz önce. Bugün yaşayan bir miras gibi duran kadim gelenekler, evlerin içinden, çeşme başından, k

Dağları dünyanın en güzel çam ağaçlarıyla kaplı K şehri çürüyordu kaç zamandır. Tarlasını, bahçesini satıp da kamyo kasalarına doluşanlar, ölüm vadisini andıran puslu otogar köşelerinde değnekçilerle pazarlığa tutuşan maceraperest delikanlılar, yük vagonlarına sıkışıp kalmış kömür soluyan kaçak işçiler ya da başkentten tanıdık bürokratları devreye sokup da uslu kıyı şehirlerine tayin çıkartan memurlar arkalarına bakmadan şehri terk ediyorlardı. Bu öyküler sınıf atlama endişesiyle ne yapacağını şaşıranlar

Bir anda gökyüzünü çeşit çeşit kuşlar kapladı. O kadar çoklardı ki, gök maviliğini renk cümbüşüne terk etti. Albatroslar, martılar, ebabil kuşları... Hatta efsanenin içinden Zümrüdüanka bile çıkıp gelmişti. Ötüşleriyle âdeta bayram yerine çevirmişlerdi semayı. Yüzlerce, belki de binlerce kuş yere inip gagalarıyla topladılar albümleri ve yeniden çekildiler gökyüzüne. Kaosun başkentinde sahte sözlerden kuleler inşa eden, bir kâbusun içinde zihinlerinde çeşitli oyunlar oynayan, gerçekle hayal arasında gidip

Yanıldım Derse yagmur yagmadı Tebesir geciktirdi okulu Cetvel istemedim acıkınca Kuslar silgi tasımadı Tam kahraman olacaktım Önlügümden tuttular Ali yaz Hiçbir ölüm karne vermedi Bir ömrün ilk yarısına Elektrikler kesildi Büyümedim

Karadeniz'in yemyeşil bir sahil ilçesinden İstanbul'a uzanan mücadele... Yasal ama aşksız bir evlilikten doğan Başak, yasak ama coşkulu bir aşktan doğan Cemre... Kendi acıları, sırları ile yoğrulan hayatlar... Kesişen, ayrılan, dönüşen yollar... Muhteşem bir varoluş hikâyesi... Hırslar, aşklar, tutkular, tuhaf oyunlar... Ya hiçbir şey göründüğü gibi değilse? Derinlere gömdüğümüzü düşündüğümüz sırlarımızla sınanma zamanı geldiyse? Nazmiye Demirci, ilk romanı Ben Gibi'de iki kadını odağına alarak; toplu

Adana, 1980'ler... Sinanpaşa'da, Ziyaret denilen derme çatma yerde kanlı gelinin hayaleti görünmeye başlar. Onunla karşılaşanlar kayboldukça tüm Adana'yı korku sarar... Hayır hayır, pek öyle bir roman değil... Sinanpaşa'ya taşınan, alevlerin ve sayıların efendisi Zarpan, mahalleliyi büyülerken kapanmayan bir hesabın da peşindedir. Hayır hayır, tam olarak öyle bir roman da değil... Genç ve güzel gazeteci Füsun, hayaletle sarsılan mahalleliyi yerinden yurdundan etmek isteyen mafyaya karşı amans

2020 Seyhan Livaneli Öykü Yarışması Birincisi Duysal Deneyici Tatlısu’nun öykü kitabı çıktı. “Seyhan Livaneli öykü Ödülü’nde jüri üyesi olarak, Duysal Tatlısu’nun adını görmeden okuduğum öykülerini çok değerli, etkileyici bulmuştum. Ve ortak kararla, ödülü kendisine vermiştik. Aylar sonra, yayına hazırlanan dosyasındaki yeni öykülerini de görünce, iyi bir edebiyatçıya yol açmanın sevincini duydum.” Zülfü Livaneli