Nar, üçüncü sınıfta. En sevdiğ i gün cumartesi, en sevdiğ i renkler siyah ve beyaz. Annesi o nların renk olmadığını söylüyor ama o aslında tüm ren klerin beyazdan oluştuğunu, siyahın da onları sa kladığını biliyor. O yüzd en siyah beyaz fotoğraflar çekmey i çok seviyor. Bir de iki tekerlekli, siyah renkli bisikletin i çok seviyor. Unutmadan... Bir şeyi daha çok seviyor: Parkı. Orada bir sürü ağaç var ve bazıları Nar'ın arkadaşı. Bu kadar ağaç olur da o ağaçlar altında bir karşılaşma ol maz mı! İşte karşınız

Her şey matematik dersinde başladı. Daha doğrusu matematik dersinin bitmesine yedi dakika kala... E defterini kapatmış, kolundaki saate bakıyor, farkında olmadan saniyeleri sayıyor ve içten içe, sözlüden kurtulduğunu düşünüyordu. Oysa E, matematikte belki de sınıfın en iyisiydi. Öyleyse bu korkusunun sebebi neydi? E'nin problemleri bu kadarla da kalmıyordu aslında. Peki bunca problemi nasıl çözecekti?

R heyecanlandığında, korktuğunda ya da gerildiğinde kekeliyor. Okuldaki ilk gününde, herkes ona bakarken adını düzgün söyleyemediği için adı Ruru olarak kalmış. Ancak her şey değişmek üzere! Çünkü R'nin; annesine, babasına, öğretmenlerine ve sınıf arkadaşlarına bir sürprizi var!

Herkese merhaba! Ben kelimeler üzerine düşünmeyi ve onların bana neler hissettirdiklerini yazmayı çok seviyorum. Hatta en büyük hayalim, sadece kendi seçtiğim kelimelerden oluşan bir sözlük yazmak. Ama kimse bu sözlüğü benim yazdığımı anlamasın diye kapağında ismim yalnızca B olarak geçecek! Elbette önce annemle babamın verdiği habere alışmam ve sınıfımıza yeni gelen kız yüzünden karışan aklımı toplamam gerek!

Zeze çok mutsuz. O kadar mutsuz ki, canı yataktan çıkmak, en sevdiği reçelden yemek ve hatta hangi tokayı takacağını düşünmek bile istemiyor. Neden mi? Çünkü en yakın arkadaşı olan anneannesi bir yolculuğa çıktı. İşte Zeze bu yüzden kendini çok ama çok yalnız hissediyor. Sonra birden D adında birinden gizemli mektuplar almaya başlıyor ve her gün aynı şeyi düşünüp duruyor: Peki ama kim bu D?