Etrafımda yığınla insan var, bundan hoşlanmıyorum. İçten gelmeyen sahte gülücükler atmayı, dinlemeyi istemediğim bir sohbeti dinler gibi yapmayı sevmiyorum. İçimdeki fırtınalardan habersiz boş gözlerle bana bakan insanları görmek istemiyorum. Beni kendi halime bırakın diye bağıramıyorum, sesim çıkmıyor. Çıkarsa ruhum kaybolacak biliyorum, susuyorum. Kurtulamıyorum ruhumu çürüten, kalabalık yalnızlığımdan, insan sesleriyle dolu sessizliğimden. Bedenim uyuşuyor aynı şeyleri yapmaktan. Gülüyormuş gibi, dinliyo