Ruhuna ben bulaştım. Artık kurtulamazsın... Şu an tam olarak neredesiniz? Yirmi numaralı otobüsün üçüncü koltuğunda mı? Evde, okulda ya da işyerindesiniz. Kısa bir mola verdiniz ve pencere kenarında bir fincan kahve içiyorsunuz. Belki de bir arkadaşınızla buluşmak için yola çıktınız. Ne kadar da sıradan bir gün, değil mi? Her şey son derece normal! Hiç düşündünüz mü, ya her şey bir anda altüst olursa? Örneğin, buluşmak üzere yola çıktığınız arkadaşınızın sizinle ilgili gizli bir planı varsa! Ya da

Umutsuzluğum umuduna düğümlenmiş. Razıyım! Sevsen de gel sevmesen de. Kabulüm! Ölsem de gel ölmesem de... Gölgeler çekildiğinde, kabuk tutmuş yaralarım yeniden kanamaya başladı. Bir varmış değil de, sanki hep yokmuş gibi sakladığım ve yüzleşmekten korktuğum ne kadar sarsıcı acı varsa, işte yine karşımdaydı. Yüz yüzeydik ve çırılçıplak! Annemin ve babamın kanlar içinde yattığı o oyun parkındaydık. Gökyüzü kara, içime çektiğim nefes kara, ruhum kara ama annemin boynundan süzülen kan, her şeye inat, kıpkırmız

Kokusunda can bulduğum Sen benim uçurumum olacaksın. İşte oradaydı... Muhtaç olduğum kadın korkuyla bana bakıyordu. Sanki ona biraz daha dokunmazsam ölecektim. Bu hastalıklı duygular beni ele geçirmişti, yavaş yavaş yanına yaklaştım ve tam önünde durarak gözlerine baktım. O kadar güzeldi ki... Bir papatya gibi kırılgan ve narindi. Bu eski evde bile ışıl ışıl parlıyordu. Şaşkın bakışlarıyla tam önümde durmuş bana bakıyordu. O dolgun dudakları loş ışıkta bile âdeta bir güneş gibiydi. Ona baktıkça bedenimdek