Günümüz çocukları için pedagogların dile getirdiği şöyle bir tespit vardır: Bizler çocuklarımızla hayatımızı değil, konforumuzu paylaşıyoruz. Çocuklarımız hayatın farklı gerçekleriyle yüzleşerek büyümüyorlar. Aynı kırılma ve yanılgıyı bizler, çocuklarımıza İslâm'ı ve onun en güzel temsilcisi Peygamber Efendimizi (sas) tanıtırken de yaşıyoruz. Maalesef onun hayatının her alanını değil, belli kısımlarını -sınırlı bir düzeyde- aktarıyoruz.Orijinal çizimlerle desteklenen bu mütevazi çalışma, çocuk siyer edebiya

Yaz tatili yaklaştığında herkesin bir planı olurdu. Yasin, Heybeliada' da yaşayan anneannesinin yanına giderdi. Orası bizim için de büyülü bir yerdi. Her tarafı denizle kaplı bir yerdi. Küçükken orada yaşayanların yüzerek geçtiklerini hayal ederdim. Korsanların insanları korkutan gemileriyle adanın dört tarafından geçtiklerini düşünürdüm. Çocukları kaçırıp uzak diyarlara sattıklarına inanırdım.

Mezarlık çok ıssızdı. Ama oradan geçemezsek, gece yarılarına kalacak, ailemizden de güzel bir akşam fırçası yiyecektik.Mezarlığın içerisine girdik. Artık koşamıyor,adımlarımızı dikkatle atıyorduk.Birden sesler duymaya başladık. İrkildik, birbirimize sıkıca yapıştık. Köpek sesleri! Elli yüz metre ötemizde on- on beş tane sahipsiz köpek vardı. Üzerimize doğru gelmeye başladılar.Bir görseniz, ağızlarından salyalar akıyordu.Keskin dişleri bizi parçalayacak gibi duruyordu. Hırlama sesleri ile ayaklarımızın bağı

Eski, yıkılmış bir kilisenin enkazı üzerinde; birimiz haçlı askeri, birimiz Fatih oluyor; kılıçlarımızla savaşıyorduk. Kılıç dedimse gerçek sanmayın! Tahtadan yaptığımız şeyler. Ama o tahta parçası, bizim gözürnüzde Hazreti Ali'nin Zülfikar isimli kılıcı oluveriyordu. Yasin bana kızıyor, her seferinde ben düşman askeri oluyorum bu sefer de sen ol diyerek isyan ediyordu.