Akatay itiraf ettikçe rahatlayacağını düşünürken tam tersi oldu. Daha da panikledi. Kalktı. Yavaş ve düşünceli bir şekilde mutfağa geçti. Bir bardak su aldı. Cam bardağa doldurduğu suyu tam içeceği sırada suda Berna Hanım'ı kendisine gülümserken gördü. Hâreli çakır gözlerden yayılan enerjiyle sarsıldı. Gönlüyle beraber eli titredi. Yerde tuz gibi dağılan cam parçacıkları ve soğuk su Akatay'ı kendine getirdi.

Haklısın evladım. Zor bir durum bu. İnsanın küçük yaşta anne-babasını kaybetmesi. Hem öksüz hem yetim büyümesi. Ama hayatta zorun zoru, kötünün kötüsü, beterin beteri vardır. Çocuğun anne-babasını kaybetmesinden daha zoru, anne-babanın çocuğunu kaybetmesidir. Annesini kaybeden çocuğa öksüz, babasını kaybeden çocuğa yetim denir. Peki ya evladını kaybeden anne-babaya ne denir? Bu durumu, bu acıyı, bu sızıyı, bu derdi, bu ıstırabı ifade etmek için kelime yoktur evladım. İnsan var olma sevincini, yaşama arzusun