Çırpınıyorum, boğuluyorum. Olmadığın her an biraz daha ölüyorum, biraz daha seviyorum. Bir yerden eksiliyor, bir yerden büyüyorum. Yokluğunda eksiğim, tamamlanamıyorum. Beni sevmediğin her an yok oluyorum, parçalanıyorum. Oysa ne güzel severdik birbirimizi, hep en acıyan yerlerimizden öpmez miydik? Hep sarmaz mıydık yaralarımızı? Gel artık, ben hep buradayım. Sensiz eksiğim, yalnızım. Gel artık. Bıraktığın yerdeyim.

KURAL 273: Yaralarının olması değil, birilerinin o yaralarına merhem olmaması acıtır canını. Eğer sadece varlığı ile yaralarının acısını unutturan birileri varsa hâlâ hayatında henüz kaybetmiş sayılmazsın. Öyleyse kaybetmemeye çalış! KURAL 70: Ümitli olmak lazım. Her gün güzel olacak, diye değil de, Bir gün güzel olacak, diye beklemek lazım. Rakamlar hiçbir zaman gözünü yanıltmasın. Küçümsediğin 'bir' saniyede ölüm ile yaşam defalarca mekik dokuyor. Bir günde kaç kere hayata dönebileceğini düşün! Ümitli o