Mira kumral, ela gözlü, dokuz yaşında bir kız. Uslu mu uslu, güzel mi güzel. Okulunu ve arkadaşlarını, elbette öğretmenini de çok seviyor. Kocaman bir de ailesi var onun. Mutlu bir dünyası ve birbirinden renkli düşleri. Çocukların hepsi mutlu olmalılar. Hepsinin yüzleri gülmeli. Eşya eskir, mevsimler değişir, yalnızca gerçek sevgi aynı kalır her çağda! Yaralanan kırlangıç yavrusu, sokakta üşümüş bir kedi, başka ülkelerin çocukları, sokak müzisyenleri, gökyüzündeki ışıl ışıl yıldızlar ve bembeyaz bulutlar...

Arif Eren'in şiirlerinde yeni ile eski birleştirilip adeta mezcettirilmiştir. Yine onun şiirinin derinliği, bazılarının ifade ettiği gibi sadece çağdaş da değildir. Arif Eren'in şiirleri, -Ziya Gökalp'in Yahya Kemal'e yönelttiği bir soru üzerine onun da ifade ettiği gibi-, adeta 'kökü mazide olan bir âtî'dir. Çünkü Arif Eren, tanıklık ettiği asrın ruhunu verirken, bunu mazi ile de mezcederek adeta dizeleriyle resmediyor. Dolayısıyla Arif Eren'in mısralarının 'kökü mazide olmakla birlikte geleceğe de yön ver

Ne kentler bizden kaçıp kurtulabiliyor ne de biz onlardan. Mavisini, yeşilini, çiçeğini, kuşunu, ağacını, toprağını, suyunu çalıyoruz kentlerin. Onlar da bizim yüzlerce binlerce saf yammızı... Hem dost hem düşmanız, bazen el ele ve bazen karşı karşıya... Yine de her gün evlerimizden dışarı çıkmalıyız, yalnızca iş için değil elbette.Bir parçası olduğumuz, onunla ve onda yaşadığımız kentin gözlerinin ta içine bakmaktan, söylediklerini işitmekten çekinmemeliyiz. Sokak hayvanlarını, kaldırım taşlarını, heykelle