Bu şehirde yaşıyor mu yoksa ölüyor mu bilmiyordu. Dünü, bugüne benziyordu. Yarını bugüne benzeyecekti. Bekliyordu. Hiçbir şeyi bekliyordu. Durgunluğu, benzer günleri... Bekliyordu. Sabah işe gitmeyi, akşam eve gelmeyi, uykusuz ve yorgun bir geceyi her doğan gün bekliyordu. Kaç zamandır bu şehirde boşluğa bakıp bekliyordu. Hüzünlü ve anlamsız bakışlarla, ona ait olmayan zaman aralığından, gri duygularla bir önceki günün tekrarını bekliyordu. Aynı yüzleri, aynı bakışları, aynı sokakları, aynı kaldırımları...