Sevgi Soysal, 1974 Orhan Kemal Roman Ödülü´nü kazanan Yenişehir´de Bir Öğle Vakti´nde, çok boyutlu bir toplumsal kesiti sanki hiç zorlanmadan edebiyata aktarmış gibidir. Gözlemlediği alabildiğine gerçek insan portrelerini, birbirinden kopukmuş gibi duran hayatlarından alıp, zekice bir kurguyla buluşturur. Bu çerçevenin içine de, Ali, Doğan ve Olcay´dan oluşan bir üçgen kurar; o dönemin sorularını, abi-kardeş, arkadaş ve sevgililik ilişkileri üzerinden yansıtır. Ve ortaya, insanın sol tarafını sağlam kılan b

İlk yayımlandığında yerli olmamakla eleştirilen Tante Rosa, Sevgi Soysal`ın, sinemaya da uyarlanan en özgün eseridir. Bir roman bütünlüğüne sahip olacak şekilde birbirine ustalıkla bağlanmış on dört hikayenin ana konusu kadınlık ikilemleridir. Sevgi Soysal`ın, o kendine özgü ironisiyle anlattığı Tante Rosa, yaşamın kurallarına ve sınırlandırmalarına başkaldıran, ancak kadınlığına hapsolduğu için hep yenilen biridir. O, bütün kadınca bilmeyişlerin tek adıdır.

Tutkulu Perçem, gerçekliğin sıkıcı ve bunaltıcı kurgusuna düpedüz dil çıkartarak başkaldıran, önüne çıkan her şeye bir tekme atar gibi yaparken aslında hepsine takılan, düşecekken yazıya tutunup yürüyen ve çaktırmadan giden Sevgi Soysal`ın yola çıkış öyküsüdür...

Yürümek, Sevgi Soysal`ın yazarlık çizgisinde bir eşik olarak nitelendirilir. Ela ve Memet`in hayatta kesişmelerini ve ayrışmalarını anlatan bu romanında Sevgi Soysal, toplumca çizilen erkeklik, kadınlık sınırlarını ve sınıf değerlerini bireyin gözünden sorgular. Bir Ege adasında bireyselliğin dar çemberinden çıkıp, insanca duyarlılıklarına sahip çıkan Ela, 12 Mart`ın ayak seslerinin duyulduğu Ankara sokaklarına yürüyüp gidecek Sevgi Soysal`ın iç sesi olarak da okunabilir... Müstehcenlik gerekçesiyle toplatı

Sevgi Soysal, hayatında yol açtığı derin sarsıntılara rağmen sadece bir seyirci olduğunu söylediği 12 Mart`ta sanık sandalyesine oturtulmuş bir tanıktı. Şafak, bu tanıklığın, gerçekçi olduğu kadar şiirsel bir hikayesidir. Baskınlara, sorgu ve işkenceye karşı insanın sesini duyurduğu için bir kuşağa Sevgi Soysal`ı sevdiren bu roman, hem bir döneme tanılık eden hem de bireysel tepkileri tüm karmaşıklığıyla yansıtan bir edebiyat başyapıtı olarak hala güncelliğini korumaktadır.

Yıldırım Bölge Kadınlar Koğuşu, 1976 yılında Politika gazetesinde tefrika olarak yayımlandığında, gerçekçiliği ile Sevgi Soysal`ı 12 Mart`ın simge yazarı yapmıştı. Faşizmin olduğu kadar, insancıllığı ve yaşamı yadsıyan bir devrimciliğin de, aslolanın hayat olduğunu en iyi bilen kadınlar karşısında düştüğü durumları anlatan bu kitap, Sevgi Soysal`ın ince alaycılığının belki de en yetkin örneğidir...

Genç edebiyat okurlarının pek tanımadıkları bir kitap Tutkulu Perçem. Sevgi Soysal`ın öykücülüğünün, yazar kişiliğinin ilk tohumlarını bu kitapta yer alan -kah şiirsel, kah öyküsel, kah iki özelliği bir arada taşıyan- on üç metinde buluyoruz. Yadırgatıcı olacağını bile bile şunu söylemeden edemeyeceğim: Sevgi Soysal`ın `İkinci Yeni` dönemidir Tutkulu Perçem; `İkinci Yeni`nin yozlaşmamış ve yozlaştırılmamış özgün ürünlerinin düzyazıya bir tür izdüşümü olarak görülebilir.