Her şey, insana rağmen iyiden iyiye dilsizleşti. İnsanın bellek ve unutma üzerine kurulu tüm hikâyesi toplu bir intiharla ortadan kalksa da yeryüzü kendini yaşayabilse yeniden. İnsanın varlığı, varlığın sefaletiydi.Yaşamın sizden daha büyük, üst bir anlatıya sahip olduğunu anladığınız anda, değişmez bir sabitiniz oluyordu. O zaman duyabiliyordunuz dünyanın sesini ya da sessizliğini. Ancak kimse bununla ilgilenmiyordu. Günün sonunda bir türlü dönülemeyen köşelerin hikâyesi, çoğunluğun değişmeyen bir üst anla