Bu bozkır Ekinleri sarı yazlar kadar eski Evler; Dağıldı şimdi Yaralı kuşlar gibi kentlere Seslerini tanımakta zorlanıyorum Korku dolu ormanında, Paslı bir demire tutunmuş Öylece direniyor ışıklar Sabahın ilk çığlığı Aydınlığı ellerinin Kentlerin bir ucundan girince Kirlenmiş gölgeleri duruyor duraklarda Yollar unutmuş adlarını, Bu kalabalıkta, Rengini yitirmiş sabah güneşi Boşluğa tutunuyor.

... Sularla birlikte büyüdüm Küçücük bir çakıl taşıydım kumlarda Işık doğar ya Gün atları çığlık çığlık iner ovalara, Başlar sarı otların gürültüsü Toz bulutlarını örtünürken dal, Ben ormanın yeşil sesiydim; Kanayan sokaklardan geldim Birbirini eriten, İki demir gibiydik halkımızla Aynı sudan içmiştik serinliği Sevdayı aynı türkülerden öğrendik, Kanayan ten bizimdi; Yüzyılları bir çınarın gövdesine dayayıp, Gurbete çıktık, Yamaçların korku dolu olduğu günler Yalnız başımızaydık, Gecekonduyduk, açtık, sus