gençlik bir gökkaldıran portakalı dalıp gidip turuncusuna yollar dürerdin aşkla sen bir zaman akdenizden ığdır ovasına değin karlı dağ titreyişi sıcakta sarıp sarmalardı kar çiçeği sözcüklerini senin sevdiklerinin yaşlılığına da erdin gökte güneş kararmış portakal ölüm mü o yaklaşan sanırsın dizlerinin dibine yayılmış bir duman asıl böyle sevdada kal incitmesin son üzümün ezilişi ağzında bir soyulmamış portakal gibi yuvarlanıp dursun aramızda zaman

İSTANBUL, HÜSEYİN RAHMİ'Yİ YARATMAKLA KALMAZ, UZUN VADEDE, YAZDIKLARIYLA O, İSTANBUL'U KORUMA ALTINA ALIR. DİL VE BU DİLE İŞLEMİŞ BÜTÜN YAŞANTI ENVANTERİ ZOR BİR BİRİKİM OLUŞTURUR. BU YÖNDEN, KUYRUKLU YILDIZ ALTINDA BİR İZDİVAÇ'I OKUMAK İSTANBUL'U VE ONUN RUHUNU DA OKUMAK DEMEKTİR. ZATEN, ROMAN BOYUNCA, YAZAR, HERKESİN DİLİNE DÜŞEN KONUYU ÇOK İYİ KULLANIR. KISIM KISIM, KADIN, ERKEK, ÇOCUK, OKUMUŞ, CAHİL, NE KADAR YAŞAYAN İNSAN VARSA, ONLARI KENDİ HAMURUNA KATAR, DURAKLARI ÇOK İYİ AYARLANMIŞ GEÇİŞKENLİKLER

Ve olan oldu. O yoğunluktan önce Yaprak Dili sızdı. Dünya. Gün. İlk olarak. Ve Göç. Herkese ne de çok yakışıyor. O çıkılan yamaçlar ve dağ çağrılarına doğru genişledi. Sonra kendisine döndü. Kanamanın mı demeli, yoksa önlenemez bir gerilimin olanca ağırlığı ile dillenmesi mi demeli. Aşk vurdu suya. Sonrası. Hep dua olarak, dönüp dolaşıp bir dua olarak diz çöktü. Ama ateşini kollayarak, İbrahim de dört kuş göndermişti dağa. Eskiler anasır-ı erbaayı önemserdi. Bunu bildi ve Ölüm dilinin kıyısında Vardım nari