Bu dünya bir pazar yeri gibidir. Oraya nice mal ve mülk ile gelenler günlerini zararla kapat- mışlardır. Âyet-i kerîmede de buyurulduğu üzere birçoğu da iyilik verir kötülük alır. İşte dikkat edilecek nokta budur: Kötülük satıp iyilik almak. Bu da neyle olur, derseniz, imân-ı tam ve şevk-i muhkem ile demekte tereddüt etmem. Yâni bir kere Allah deyip istikāmet ettin mi gerek nefsânî gerek ruhânî, hiçbir sebep ile îmanına su katılmamak, tereddi ve bocalama illetine yakalanmamak. Şevk-i muhkem ise, insanoğlunu

Fakat sâkin ve insaflı olduğu zamanlarda, eski Hâlis Hoca'nın bu mâzi olmuş bîçare hüviyetin mezarı başına geçerek, onun yaşamakta iken de hayattan, ruhtan ve aşktan mahrum olarak geçirdiği kırk senelik zavallı bir ömrün mersiyesi içinde, yolunu bulamamış bir hayâtın bütün acılarını okuyordu. Şüphe yok ki, Mesihpaşa İmamı, şu kısacık fakat tecrübe ve ibret dolu zamanla Tâhir'i daha iyi anlıyor ve ona hak veriyordu. Muhakkak ki bu sefih ayyaş da değişmek, bambaşka bir insan olmak için sevmiş olmalıydı. Fakat

Topraklarını kaybeden, türlü hezîmet ve mağlûbiyetler ile yüreği dağlanan Türk milleti, insana değer verdiği müddetçe büyük millet şuûrunu kaybetmedi. Dili, dîni, târihi, görenek ve gelenekleri, kapanın elinde kalıp ağmalanmadı. Harsı, haysiyeti, vak?rı zedelenmedi. İkbâlimiz ve istikbâlimiz adına, çocuğu, târihi ve mukaddesâtı ile bir sistem ve metot dâhilinde yüz yüze getirmek gerekir. Şu bir gerçektir ki, dünü unutan, bugünü de bilemez. Hele istikbal için ümit beslemesi pek bestir. Memleket dert ve dâvâl

Bence şekil ve san'at, manayı ziynetleyen bir kaptır. Mana, şekil perdesi altında gizli olduğu için göz, iç kıymetini görmüyor da; dış tezahürlerini görüyor, ruhu görmeyip, cesedi gördüğümüz gibi. Şekil manayı bulmak için bir kapıdır. Yazık ki insanlar bu kapının san'at inceliklerine, estetik vasıflarına dalarak, onu açıp içinde gizli olan hazineyi elde edemiyor.

Mensur şiir tarzındaki bu eser, Büyük Doğu, Resimli İstanbul Haftası ve Türk Yurdu mecmualarında neşredilen parçaların toplanmış hâlidir.Tez olarak romanlarından farklı değildir.İlâhi aşk ve mânevi derinlik hârika bir üslûpla işlenmiştir.

Mâbette Bir Gecenin hikâyeleri evliyâ menkıbelerini düşündürüyor. Yalnız kahramanları aşk velîleri. Bunların muhteviyâtı olan mecâzî aşkın da hakîkate yâni ilâhî aşka köprü olup olmadığını yine Cenâb-ı Rabbül-âlemîn bilir. Hikâyelerde zâhirî güzelliğin dâima ruh güzelliğine refâkat etmesi o beşerî aşkların zâten ilâhî olduğu müjdesini de berâber taşır Otuz dört hikâyeden meydana gelen Mâbette Bir Gece, hayalin derinliklerinden hakîkatin aşkınlığına uzanan hâdiselerin izdüşümünü okuyucuya anlatıyor.

Biz sefer ettik, fakat yol bizi imtihan etti; bu sefer eylemekten, yol armağanımız ne oldu? Toprak mertebesinden nebâta geldik ve orada yeşerdik, geliştik. Sonra hayvan mertebesine geçtik, hisli irâdeli olduk. Fakat yine bu yol bizi imtihandan kalmadı. Sefer ederken dağarcığımızdaki armağanı kim kaptı? .. Yol gönüldür, yolcu sensin. Bu yolu geçmek için nefs ferâgatından başka ne çâre? Geç... fakat cennete varmak için değil, kopup geldiğin noktaya ulaşmak, asıl benliğini bulmak için geç!

Bir devletin ve milletin pâyidar olması için her şeyden evvel o toplum insanının dört başı mâmur bir derûnî nizam ve zihnî kemal içinde bulunması lâzımdır. İşte Selçuklular ve Osmanlılar, bu ulvî ve zor işi, tasavvufun temînâtı altına vermişler, böylece de, o hak ve hakîkat anlayışına su katılıncaya kadar, yeryüzünün örnek devleti olmuşlardır. Bir milletin ikbal ve istikbâli, maddî varlık ve dirliği ile ölçülemediğine göre, her şeyden evvel içtimâî ve medenî âhengin ve siyâsî istikrârın ip uçlarını tutan el

Sâmiha Ayverdi bu eserinde bizi biz yapan millî ve mânevi değerlerimizi, bu değerleri bir hayat düsturu olarak benimseyen dostların hâtıralarıyla birleştirerek anlatırken memlekete refah, huzur, şevk ve bereket getirecek çârelerin ip uçlarını verir, hedefler gösterir..

Cami bir taasup ve didişme ocağı değildir. O halde, ey cemaat diye söze başlayan vaizden de halkın beklediği şiddet, ateş, cehennem ve zebani tehditleri değil, sevgi, şefkat, dostluk, yakınlık ve İrfan-ı Muhammedi'dir. Cemaatini bütünleştirip dünya ve ukba hayatlarını imar edeceğin yerde parça parça ederek milli-hamasi bir anlayışın lüzumunu hiç düşünmeden kara ve karanlık bir şekilcilik kaftanı ile sarıp sarmalayıp onu boğuyorsun...

...Bugün dünya da, insan da buhran içinde sayıklamakta. İçine gömüldüğü gafletli rüyadan uyanmasıu gerek. Kim uyandıracak? Madde ile ruhun ellerinden tutarak biribirleriyle barıştırıp tek kuvvet haline kim getirecek? İşte Dost da, başı maddete gömülmüş olarak gönül körlüğü çeken, amma çektiklerinin de farkında olamyan Ademzade'ye onun için, hayatı boyunca ve her vesile ile seslenmiş, uyarmış, Peygamber mirası olan ahlak-ı Muhammedi devası ile derslerine şifa sunmuştur.

Bu kitap ne bir hikayedir ne masal ne de roman... zamanı, mekanı, vak'aları, şahısları, isimleri hatta vak'aların seyri, sırası ve detaylarının yüzde doksanı ile otantik ve yaşanmış bir devrin, gerçek ve yaşanmış bir hayat tablosudur. Biz, İmparatorluk Türkiyesi'nin hemen de son evlatları; içinde haşır neşir olduğumuz askeri, siyasi, içtimai ve iktisadi bir tarih meydanında köşe kapmaca oynamış kimseler olarak, görüp duyduklarımızı, tadıp kokladıklarımızı, kudretimiz ölçüsünde, gelecek nesillere intikal et

İstanbul medeniyetini kimler vücuda getirdi? Hangi adetleri hangi insanlar beğenip, seçti ve kök salan adetler, cemiyetin itiyatları zemininde derinlemesine nasıl yayıldı? Bu ince, bu zarif, bu her biri son derece duygu, değer ve itibar kazanmış görenekleri, yoksa insanlar değil de zaman ve zamanın taksime uğramış ölçüleri günler, aylar, yıllar ya da asırlar mı kendiliğinden işledi?

Bu küçük risale, 1400 senesini idrak etmek üzere olan hicri takvimi, bütün islam alemin'nin birlikte karşılamasını teklif etmek maksadıyla yazıldığı kadar, din kardeşlerimizle müşterek dert ve davalar üstünde kısaca dertleşip halleşmek niyet ve maksadını da içine almaktadır.

Yazarın çocukluk hâtıralarını topladığı bu kitapta 31 Mart Vak´asından Balkan Harbi´ne kadar birçok târihî olay, âile büyükleri, akrabalar ve eski İstanbul manzaraları ile birlikte akıcı bir uslupla âdeta bir masal gibi anlatılır.

Ne tuhaf, bu gökkubbenin altında herkes bir şeyler duyup bir şeyler söylüyor; fakat her duyuş, her söyleyiş ve her görüş, nihayet, mukabil olduğu eşyayı aksettiren bir ayna parçacığına benziyor. Fakat nerede o kamil ve mükemmel duyuş ve duyuruş ki, içine bütün cihanın aksettiği muazzam bir ayna olsun...

Belgradın fethinde ve aynı zamanda Mohaç Muhârebesinde üstün gayreti olmuş bulunan Bâlî Bey, 1531de Budini muhâsara ederek Avusturya ordusunu kovalayıp zafere ulaştıktan sonra, muvaffakiyetlerini sayıp dökerek, Knûnî Sultan Süleymandan bir tuğ niyaz edince, pâdişah kendisini şöyle cevaplandırmıştır: Berhudâr ol, Allah senden râzı olsun! Benden bir tuğ istiyorsun. Sana emîrül-ümerâlık veriyorum. Lâkin bu yaptıklarına güvenme, ve bir fânî kuldan herhangi bir talepte bulunarak kendini küçültme ve minnet altına

Bu eserde, Sâmiha Ayverdi'nin 1940'lı yıllarda, evinde kendisini ziyâret eden, aralarında Mehmed Ali Aynî, Sâlih Zeki, Necip Fâzıl, Safiye Erol ve Burhan Toprak gibi şahsiyetlerin de bulunduğu kimselerle yaptığı görüşmelerden zaptetmiş olduğu ve tevhid inancına sımsıkı bağlı hayat telâkkîsini ve çeşitli konulardaki görüşlerini aksettiren karşılıklı konuşmaları bulacaksınız.

İki arkadaşın mektuplaşması ile başlayarak, günlük şeklinde devam eden eserde nefis terbiyesi ve ölmeden önce ölmek fikri ağırlık merkezidir. Romanın kahramanı, Gerçek Çelebi´nin mürebbî kişiliğinin yardımıyla benliğinden sıyrılarak hakîkatin sırrına erer.