İçine bakarak yeniden sustu. Hatırladı: denizden başka alanı olmayan hafif dalgayım, tartışıyor, kayıyor, gülüyor, veriyor, uyuyorum ama ah benim, hep içimde, hep içimde. Bu ne zamandandı? Çocukken mi okumuştu? Düşünmüş müydü? Birden anımsadı: şimdi düşünmüştü bunu, belki de kendi kolunu Otávio'nunkinin yanına koymadan önce, belki de çığlık atmak istediği o anda... Her şey gittikçe geçmişte kalıyordu... Ve geçmiş gelecek kadar gizemliydi... Evet... sessiz bir arabanın hızlanması gibi, görmüştü ki, bazen sok