Hicretin IX. yüzyılı ki (Miladi XV. yüzyıl) son senelerinde (1495) Osmanoğlulları´ nın onuncu padişahı Kanuni Sultan Süleyman dünyaya gelmişti. Birbirinden önemli birçok tarih olaylarını ve büyük keşifleri içine alan bu yüzyıl, insanlık tarihinde en üstün bir çağrıdır. Güya ki kudret eli, ancak birkaç bin yılın içine sığabilecek olayları bir araya toplamış da, bir mucize daha göstermek için, yüz yıldan ibaret bir zaman içine sıkışmıştı.

Tanzimat döneminde yazılan tiyatro eserlerinin çoğu, gerek ele aldıkları konuların kamuoyunun gündeminden çıkmış olması ve gerekse tiyatro tekniği bakımından taşıdıkları bazı zaaflar dolayısıyla, fakat en çok da kullanılan dilin eskimesi sebebiyle bugün unutulmuştur. Namık Kemal, tiyatro eserlerinde şiirlerine ve romanlarına göre çok sade ve yalın denilebilecek bir dil kullanmış olmasına rağmen aradan geçen zamanda onun eserleri de unutulmaya yüz tutmuştur. Bugüne kadar -bazı yayınevlerinin ticari amaçlarla

Birbirince sarılmışcasına bağlı ve sevinç verici sevdalı bu iki kalp,mevkiin latifliğine baharın bereketine, seyrin eğlencesine, tenhalığın lezzetine, muhabbetin etkisine ve hallerine dair her ne hissettilerse, birbirine açılarak bildirdiler. Ali Bey'in hınçları; yeni başlamış namuslu bir sevdanın trajik hayallerinden oluşuyordu ve varsayımlarının dehşetini şairane şakacılık, safça serbestlik altında saklamaya çalışıyordu. M e h peyke r'in duyguları ise iyi kabul edilmiş şehvetli bir eğilimin sevinçli zev

Zihnimden babamın, annemin sevgisini çıkardın; kardeşimin mezarı gönlümde idi, onu bile unutturdun. Şimdi hayali de, kendi gibi kara topraklarda yatıyor. Mezarını görmeden hatırıma gelmiyor. Ne uyuyabiliyorum, ne de irademe hakim olabiliyorum... içimde başka hiçbir şeye arzu kalmadı; gönlümde senden başka birşey bırakmadın. Şimdi kendini de benden alacaksın. Hem de bunun müjdesini kendin getiriyorsun. Kalbimi yaracaktın da bana bu merhameti, bu insafı mı gösterecektin? Sonunda ne olacak? O, bu memleketten g

GÛLNİHAL: _ Sevdiğin beyin başı için sus! Bey'i bulodar gururuna dokunacağını bile medim. Nişanı ben sana kabul ettirdim onun da senin de telef olmanıza ben sebep olacağım. Düşündükçe vücudumun her zerresi bir kıvılcım kesiliyor. Biraz bana fırsat ver, biraz aklım başıma gelsin. Ben vallahi Bey'ini o köpeğe yedirmem. Şimdi giderim vururum. Zehirlerim. Konağı yakarım. Ne yaparsam yaparım. Yarın inşallah sizi kurtarırım... Gel! Rıdvan kapıyı çalıyor. Çabuk ol, bizi burada görürlerse Bey'i beş dakika ya-şatazl

Daha mermeri tutup yere yatırmadan/ arkasındaki boşlukta çuvala benzer bir şey görmüştüm. Yeniden gözlerim karardı, kalbim duracak gibi oldu. Yere düşmek üzereydim. Neyse ki son anda kendimi toparlamayı başardım. Bu, kenevirden büyük bir çuvaldı. Belli ki içi ağzına kadar dolu idi. El fenerini yanık durumda yere bırakıp Elimi çuvala uzattım. Ağzı bağlanmış idi. Elimin değişinden içinde altın olduğunu anlıyordum. Hemen ağzındaki ipi kestim, elimi daldırdım. Şıkır şıkır altınlar!

Ali Bey, Mahpeyker adında, zamanın ünlü bir aşiftesiyle tanışır, ona bağlanır. Oğlunu bu korkulu yoldan çevirmek isteyen annesi, Dilaşup adında bir cariye alır. Terk edildiğini anlayan Mahpeyker, Ali Bey´den öç almak için, Dilaşup´a oyun oynar. Ali Bey´i de annesinin ölümüne neden olacak durumlara sürükler...

Ferhat Ağa: Seni de İran seferine gönderecekler, öyle mi? Gitmek istemiyorsun, onun için ricaya geldin değil mi? Endişelenme! Dur bakalım, tabii ki bir çaresini buluruz. Cezmi: Yok efendim; beni kimsenin bir yere göndereceği yok. Bugün adam arıyorlardı ve beni çocuk diye istemediler. Ben de gitmek için yardımınızı istemeye geldim. Ferhat Ağa: Nereye? Cezmi: Sılaya, hacca hiç değil. Savaşa.... İran'a. Nev'i: Delikanlı, savaş şiir yazmaya benzemez... Cezmi: Neden benzemesin? İnsan düşünüp yazdığı gibi dövüşm