Bir anti-Bildung, yani büyümeme-büyüyememe romanıdır Refakatçi. Büyüyememenin de bir tarihçesi vardır elbet: Narin, kırılgan, soluk benizli, tüy gibi hafif çocukların, birinin kucağında ya da kollarında taşındıkları vakit ağırlıkları bile olmayan, roman boyunca da cüsseleri giderek küçülen çocukların kâh büyüklerin dünyasına isyanının, kâh o dünya tarafından ezildiklerinin tarihçesidir bu. Bu çocuklara refakat eden cüceler de vardır romanlarda, sanki bu şeffaf çocukların gölgeleri bile yoktur da onlara bire

Perihan Mağden gazetelerde, dergilerde her zaman çok okunan, sevilen -birçoklarını da öfkelendiren- köşe yazılarının şeytani dilini ve biçim zekâsını, romanlarının yapısında ve grotesk havasında da gösterir. İngilizceye çevrilmiş olan ve benim asıl sevdiğim Haberci Çocuk Cinayetleri bu parlak yazarın duyarlılığının ve özel dünyasının başka hiçbir şeye indirgenemeyeceğini kanıtlar. Orhan Pamuk Neden haberci çocuk anneliği? dedim. Normal yollardan da anne olabilirdin. Soru sormayı kabul etmek demek dü

Dönmemiş Yıldız. Dönseydi duyar uyanırdı zaten. Beni yaraladı yine, diye düşünüyor. Sonra da yok oldu. O bitmeyen ufak kaçamaklarından birine gitti. Nereye gitti ki? Cengiz Beyle Maldivlere gidiyor yarın! Teo Man, diye geçiriyor içinden, anında içi üşüyor. Tabii ya, onunla olmaya gitti. Cengiz Beyle bir nevi mecburiyetten çıktığı seyahatten önce, hakiki aşkına koştu. Kavuştu. Beni niye yaraladın peki? Beni niye hep, habire yaralıyosun? Neyim ben? Kırıp dökeceğin oyuncak bi bebek mi? Hikmet Hanımın saçının

"Bizi üzenler cezasını bulurlar Bamjrim. Bulmaları gerekir. Annen bunun için var. Burada kaldı. Seni üzenlere günlerini göstermek için. Kabalığın ve kötülüğün cezasını vermek için." Biliyorum Annecim. Onlara cezalarını vermek zorunda kaldığını biliyorum. Perihan Mağden'in çağdaş bir kült roman haline gelen İki Genç Kızın Romanı'ndan beş sene sonra yazdığı ve şimdiye kadar on iki ülkede yayımlanan romanı Biz kimden kaçıyorduk Anne? yakıcı bir ilişkinin içinde, acı bir sona adım adım ilerleyen bir ann