Hayalinle yaşardım bütün zamana inat Fermanını bilseydi diz çökerdi kâinat İstersen her solukta yanan yüreği kanat Gönlüme düşen gölgen gün geçtikçe büyüyor Sen güldükçe gül yüzün bende hüküm sürüyor Kefen gibi sarmalar gözündeki fer beni Lime lime edip te aslanlara ver beni İstersen basmak için kilim diye ser beni Gönlüme düşen gölgen gün geçtikçe büyüyor Mekân zaman bir olmuş defterimi dürüyor

Bu şehirden gidersen kaldırımlar küser. Sokaklar yetim kalır. Acı bir ses duyulur sancısını unutan yapraklarda. Yapraklar ki loş ışıklarda uykuya dalar. Sanma ki umarsız renkler yüzüne güler. Hasret, rüyalarda saklı, zamansız suskun yakamozuyla. İşte bu hüzünbaz mevsimlerde bulut güneşte demlenir. Yarınsız umutlarda durgun ve dongun gözbebeğidir aşk. Özgürlüğe susamış kelepçeler ağlıyor ıssız bulvarlarda. Oysa ki şehir kilitlemiş kendini alevden sokaklara. Yalnızlığın kıyısındaki tebessüm hangi ayrılığa gül