Bazen ilkbaharın gelişiyle açan bir çiçek. Bazen de çekmecede yazılmış ama gönderilmemiş, ruhu pembeleştiren bir aşk şiiri olmak. Belki de bir gün yarın yokmuşçasına ağlatan, bir şarkının ufak tefek melodisinde saklıyım. Fani bedenimi almışım yanıma, deniz kenarına. Nostaljik bir dalga, kafamda esen hatıralarım. Güneş batmakta, yıldızlar gelecek ama. Hep mi dolu tarafından bakmalı insan? Bilemiyorum kanıma işlemiş sanki, söküp atamam.