Ay iner karanlığa, düşer yalnızlığa sızısı,Gökyüzü yangın yeri, gökyüzü harman.Bir ormanın ıssızlığı kalır içimde, ürperir tenim.Bir baykuşun bağırışı bozar sessizliği,Tükenir can taşıyan bedenim.Bir ıslık düşer dudaklarımdan, korkaklığımdan utanırım.Ben ki kendimi yalnızlığımdan tanırım.Bir mum alevine düşer gölgem, sefil hâlimdenVe o an ürperirim gölgemden.Yine bir umut doğar tükenişimdenVe ben yeniden doğarım.

Sıradan bir hayatı neden böyle süslemeye çalışırsın ey kalemim, Ben seninle surlarımı örmüşüm ki, O yüzden duygularımla birlikte, fethedilmeyen bir kaleyim.