İnsan, üretmeden tüketen tek canlıdır. Süt vermez, yumurtlamaz, sabanı çekemeyecek kadar güçsüz, tavşanı yakalayamayacak kadar yavaştır. Yine de tüm hayvanların efendisi odur. Görev dağılımını yapar, her birimizi karın tokluğuna çalıştırır. Kalan tüm ürünü kendine ayırır. Toprağı kim sürüyor? Biz! Toprak kimin gübresiyle gübreleniyor? Yine bizim gübremizle! Ancak aramızda hiç birimizin sırtındaki deriden başka serveti yok. Siz, hemen karşımdaki inekler! Bir yılda kaç yüz hektolitre süt ürettiniz? Ve bu süt

Anlamsız olduğunu bildiğinden bunu yapmadı. İster KAHROLSUN BÜYÜK KARDEŞ yazsın, ister yazmasın, artık önemi yoktu. Günlük yazmaya devam etmesi ya da etmemesi de önemli değildi. Her iki durumda da bu Düşünce Polisinin gözünden kaçmazdı. Suçu işlemişti- kalemini kâğıt üzerine bırakmasa bile suçlanacaktı- Tüm suçları kapsayan temel suçu işlemişti. Buna düşünceyle cinayet deniyordu. Düşünce suçu sonsuza dek gizlenecek bir suç değildi. Belli bir süre veya yıllarca onları kurnazca atlatabilirsin, ama er ya da ge

Zulmü alkışlayamam, zâlimi asla sevemem. Gelenin keyfi için geçmişe kalkıp sövemem. Akif'in Âsım şiiri, gençlik için çizilmiş yol haritasının idealize edilmiş şeklidir. Mehmet Akif memleketin kurtuluşunu Asım'ın neslinde görmektedir. Asım'ın nesli; memleket bir tehlikeye maruz kaldığında uğrunda canını vermekten çekinmeyecek yüksek bir vatanseverliğe, bağımsızlık uğruna gözünü budaktan sakınmayacak bir bilince, kendi ikbalini bir tarafa bırakarak vatanının bir karış toprağına namahrem eli değdirmeyecek deru