Karanlıkta açar Gecesefası gibi kokardılar Gözleri bulutlu, bakışları derindi Başka bir dünyanın insanıydılar Her biri doğmamış bir çocuk Açmamış bir tomurcuktu Cansuyumla ıslandılar Bilinç dışı bir evrende Bir rüzgârın akıntısına Gümüş kordonla bağlıydılar Apansız bir yağmur gibi Boşaldı, taştı, çağladılar Acıları dindi, ruhları sağaldı Geçmiş ve gelecek için İlk ve son kez ağladılar Sürüklenip gelmiştiler Uçarak uzaklaştılar İçinden geçtiğim kadınlar İçimde kaldılar