Yabancılaşmış sanki ruhun bana. Gözlemlediğim kalp yok artık sende. Gitmiş senin sahiline vuran güneş, gitmiş limanında bekleyen gemiler. Beklemekten vazgeçmiş istasyonda bekleyen yolcular. Yağmur yağmış sana tutuşan yangınların üzerine... Sessizleşmiş seni haykıran çığlıklar. Sabrı tükenmiş seni bekleyenlerin. Bütün söz verenler yeminini bozmuş, bütün yazılan şiirler unutulmuş. Kurumuş senin uğruna yetiştirilen papatyalar. Geri dönmüş senin ülkene uçan kuşlar. Seni hatırlayanlar hafızasını yitirmiş, unut

Dayanamam deme, dayanırsın. Sakın yapamam deme! Çünkü yaparsın. Ben bilirim deme, yanılırsın. Kimsem yok deme, çünkü bir duaya sarılırsın... Dua eden hangi kul yalnız kalmıştır sultanım? Acizliğini bilen sahipsiz kalır mı hiç? En çaresiz bir bebeğin rızkını doğmadan hazırlayan Allah, Seni bırakır mı kimsesiz? Bir sonbahar değil midir, ilkbaharın habercisi? Güneşin doğuşunu beklemiyor mu? Gecenin en karanlık yeri... Yeniden yeşermesi için kuruması lazım bütün yaprakların. Aciz kalmak, duaya sarılmak ve tevek