Folklorcu üstatlarım ve arkadaşlarım bana İstanbul'da söylenen Türk masallarını derlemek üzere faaliyetimi genişletmemi ve bunun çok yerinde, hayırlı bir iş olacağını söylediler. Esasen birkaç sene evvelinden beri İstanbul'un muhtelif semtlerindeki ahbaplara, dostlara, komşulara, akrabalara gittikçe bir fırsatını bulup yaşlılara, iyi bilenlere masal söyletiyor ve söylenen masalı aynen kaydediyordum. Fakat bu teşvikler, İstanbul masallarını daha esaslı bir şekilde derlemek hususunda bana hız verdi ve kış gec

Masallar genellikle tekerlemeyle açılır: Bir varmış, bir yokmuş. Evveli evveliyken. Develer tellal iken. Kediler berber, horozlar imam iken. Annem eşikte, babam beşikteyken. Ben babamın beşiğini tıngır mıngır sallarken. Annem düştü eşikten, alnı yarıldı kaşıktan. Annem kaptı sopayı, babam kaptı maşayı... Masalcının yeteneğine göre dallanır ve uzar bu tekerleme. Masalın sonunda da daha kısa kısa bir tekerleme olur: Masaldır bunun adı. Dinlemekle çıkar tadı. Bazen de: Masaldır bunun adı. Söylemekle çıkar tadı