Arif, gözünü kızın yüzünden, hele hele gözlerinden ayıramıyordu. Kız gerçekten çok güzeldi. Hele gözleri, âşıkların şiirlerinde anlata anlata bitiremediği türden, yakıcı, kavurucu, delici bir şeydi. Yok yok, bunların ötesinde; kıyıcı bir gözdü. Evet, tam anlamıyla öyleydi. Kıyıcıydı. İnsan bu gözler için her şeye kıyardı. Malına, mülküne, gençliğine, hatta hatta, insan bu gözler için hayatına bile kıyabilirdi.

Hissettiği kadar yaşar her insanSevdiği kadar insandır.Coşmak, gülmek, ağlamakİp uçlarıdır insan olmanın.Bitmişse bir sevda ne olmuş yaniSonu değil ki dünyanınO anılar yaşar sendeOnlar senin zenginliğin.Sen yolcusunAşk bir konaklama yeriSonraki durakların birindeBekliyordur seni birileri.Ey yüreği güzel kızBırak elindeki makası.Kesme,Kesme uçları suları ürpertenSalkım sögüt saçlarını.