İlk tercümanlık işimde yaşlı bir kadına, birinci tekil şahıs anlatımıyla, Ben sana ev bulman için yardım edeceğim. dediğimde Yavrum, kurban olurum sana, seni Allah gönderdi. diyerek elime sarılması beklediğim son davranıştı. Birinci tekil şahsın ne anlama geldiğini bilmiyordu anlaşılan. Aslında işimin, gönüllü yaptığım zamanlardan çok daha zor olduğunu o an anladım. Ben değildim ona ev bulacak olan kişi. Sadece işim gereği ben kelimesini kullanmıştım.**Yaşanmış sonsuz hikâyeler (Nerkiz Şahin) ve Yüze vuran gerçekler (Nihal Acar) isimli kitapta iki faklı kalem ortak noktaları olan mesleklerinde buluştular.