Kapısını açıp odaya bakınca, zaman tüneline girdiğimi sandım, hakikaten değişmemişti. Okuduğum kitap bile komodinin üzerinde yarı açıktı, koyduğum gibi duruyordu. Ve ayrılık kararına vardığım odanın her yanı, kaderle yaptığım boğuşmanın izleriyle doluydu. Ama ben, geçmişte hayatımı alt üst eden olayları anmaya, geçmişle hesaplaşmaya değil, bugünü yaşamaya gelmiştim, duraksamadan girdim içeriye. Samuray eşikten adımımı atar atmaz sarıldı, iyi ki de sarılmıştı, bugünü yaşatıyordu bana. Buram buram sevda ve hasret kokan cümleleri etrafa saçıldıkça, geçmişten kalan boğuşma izleri birer birer kayboluyordu.