Tih Sahrası...Cengiz´i, Timur´u Büyük İskender´i dize getiren uçsuz bucaksız çöl...Gündüzleri kemikleri eriten sıcaklık, geceleri ilikleri donduran soğuk...Deriyi delerek ciğerlere dolan ince kum taneleri. Fırtınalar... fırtınalar! Ve bu dünya Cehenneminin içinde bir ordu: Orduyu Hümayun.Başlarında Ya alırım, ya ölürüm andı ile Dersaadet´ten kopup gelen bir çığ: Yavuz Sultan Selim!...Mihnet, meşekkat, acı, zahmet! Saadete açılan kapının aşılması en zor fakat en son eşiği. İdeal yolcuları bunu aşıyorlar, Konstantiniyye surlarını aştıkları gibi.Mercidabık´a düşüyorlar. Çaldıran´a düştükleri gibi.Zafer... zafer... zafer! Ardından tevazu tümseğinin en tepe yerinde yine o padişah: Yavuz Sultan Selim. - Ben Harem-i Şerif´in hakimi değil, hadimiyim!
(Arka Kapak)