...Dağınık bir oda gibi toparlamaya nereden başlayacağınızı bilemediğimiz sinir bozucu bir ruh haliydi bu. Ama bir yerden başlanacaktı. Unutabilmenin insana bahşedilmiş en güzel armağan olduğunu düşündü. Unutmak çözümdü. Çözüm gibi görünen en kestirme yoldu.

Odada renkten renge giriyordu her şey; insanın yüzü bir anda sarıdan kızıla sonra yeşile ve maviye dönüyordu. Bir maskeli balo sanki burası. Bu kadar renkli yüzler arasında acaba kendisine uygun renk hangisiydi?

Duvardaki aynaya bakınca fark etti yüzündeki renklerden birini seçmeli miydi? İnsanın kendisine uygun bir rengi olması gerekirdi mutlaka. Çünkü her şey ve herkes kendisi değildi...