Neylersin be hayat senden çok çektim!Sana inat, düşlerimi büyüttümAyın şavkıyla ışırdı gecelerimŞafak sökümünü iple çekerdimHayali gönlüme düşen hasretimSeninle elbette buluşacaktımEzelden beri göç çocuğuydumGüneşin peşinden sürekli koştumGüneşi bir türlü tam tutamadımÖz yurdumda, sanki bir mülteciydimÇağın uslu çocuğu da değildimNe puştluğa ne ihanete kandımKaç kez öldüm, kaçıncı kez dirildim?Her kuşağın her mevsiminde vardımKâh vuruldum, kâh asıldım, kâh yakıldımPes etmedim, direndim, yenilmedimDüşlerimin kanatlarına hep güvendim...